23
Istnieje kilka różnic między DVB-T a DVB-C. Oba są różnymi rodzajami odbioru, które umożliwiają odbiór i oglądanie programów telewizyjnych.
Różnica między DVB-T a DVB-C: telewizja antenowa DVB-T2
DVB-T to skrót od „Digital Video Broadcasting – Terrestrial” i jest to nic innego jak powszechnie znana telewizja naziemna.
- Dzięki temu można odbierać około 30 różnych kanałów. W zależności od regionu, w którym mieszkasz, oprócz ARD i ZDF, również prywatne stacje (np. RTL lub ProSieben) nadają swoje programy za pośrednictwem DVB-T.
- Obecnie znajdujemy się w fazie przejściowej od standardu DVB-T1 do DVB-T2. Dzięki bardzo wydajnemu kodowaniu (H.265) sygnału wideo DVB-T2 umożliwia umieszczenie bardzo wielu kanałów w stosunkowo niewielkiej przepustowości.
- Około połowy 2019 r. wszystkie transmisje w formacie DVB-T1 zostaną wyłączone.
- W większości przypadków nie ma potrzeby instalowania nowej anteny. Większość starych anten jest kompatybilna.
- Twój stary odbiornik DVB-T1 nie jest kompatybilny z DVB-T2, dlatego potrzebujesz nowego dekodera lub telewizora z wbudowanym dekoderem. Prawie wszystkie aktualne modele telewizorów już to mają. Przy zakupie zwróć uwagę na logo DVB-T2.
Telewizja kablowa: DVB-C
„Digital Video Broadcasting – Cable” oznacza telewizję kablową. W Niemczech telewizja kablowa została sprywatyzowana, co oznacza, że nie jest dostępna bezpłatnie. Dwoma najbardziej znanymi dostawcami telewizji kablowej są „Vodafone” i „Unitymedia TV”, ale istnieje również wielu małych dostawców regionalnych.
- W przeciwieństwie do DVB-T, w sieci kablowej nadal stosowany jest standard pierwszej generacji. DVB-C2 jest wprawdzie gotowy od 2010 roku, ale nie jest jeszcze wykorzystywany komercyjnie.
- Wynika to przede wszystkim z faktu, że w sieci kablowej nie ma jeszcze pilnego problemu niedoboru częstotliwości. Być może pojawią się nowe warunki wraz z przyszłymi zmianami, takimi jak UHD. Obecnie treści SD i HD są nadawane równolegle.
- Obecnie praktycznie każdy nowoczesny telewizor ma już wbudowany tuner DVB-C. Dzięki temu nie potrzebujesz zewnętrznego dekodera, chyba że chcesz korzystać z dodatkowych funkcji, których nie oferuje Twój telewizor.
DVB-T lub DVB-C: jakie są różnice?
W przypadku nowego, ogólnokrajowego standardu DVB-T2 nie ponosisz żadnych dodatkowych kosztów, jeśli chcesz oglądać tylko kanały publiczne. Za wszystkie kanały prywatne trzeba zapłacić około 60 euro rocznie. Wszystkie programy będą nadawane wyłącznie w jakości HD, ponieważ dodatkowa transmisja w jakości SD powodowałaby jedynie marnowanie przepustowości.
- Za pomocą anteny można odbierać około 20 bezpłatnych programów publicznych i kolejne 20 prywatnych programów płatnych. Nowością w standardzie DVB-T2 jest również ulepszony odbiór mobilny.
- W przypadku dostawców telewizji kablowej w każdym przypadku obowiązuje miesięczna opłata podstawowa, która różni się w zależności od dostawcy. Często umowy na internet i telewizję są łączone w pakiety. Koszty wynoszą zazwyczaj od 5 do 20 euro.
- Operatorzy kablowi oferują zazwyczaj około 100 programów w standardowej rozdzielczości i 40 programów w rozdzielczości HD. To, czy za kanały HD trzeba zapłacić nieco więcej, zależy od danego lokalnego operatora.
Rodzaj transmisji, zalety i wady
DVB-T2 i DVB-C to dwa różne rodzaje transmisji telewizji cyfrowej, z których każdy ma swoje zalety i wady pod względem jakości odbioru i dostępności. Oto szczegółowe wyjaśnienie:
- Rodzaj transmisji DVB-T2 (Digital Video Broadcasting – Second Generation Terrestrial): wykorzystuje sygnały naziemne, które są transmitowane drogą powietrzną (za pomocą anten), przy czym technologia ta opiera się na nowoczesnej kompresji sygnału (HEVC/H.265). System jest przeznaczony do odbioru w zastosowaniach stacjonarnych i mobilnych, np. w gospodarstwach domowych za pomocą anteny lub w rozwiązaniach mobilnych, takich jak kempingi i pojazdy.
- Zalety: Telewizja HD/Full HD w wysokiej rozdzielczości i doskonałej jakości obrazu. Duża różnorodność kanałów, w tym programów publicznych i prywatnych. Bezpłatny odbiór, ponieważ sygnały są nadawane bezpłatnie. Efektywność energetyczna dzięki nowoczesnym chipsetom. Elastyczność w wyborze urządzeń, np. z wbudowanymi tunerami lub zewnętrznymi odbiornikami.
- Wady: Jakość odbioru zależy w dużym stopniu od lokalizacji i siły sygnału, np. w przypadku przeszkód, takich jak budynki lub wzgórza. Możliwe zakłócenia, zwłaszcza przy słabym sygnale, a przy słabym odbiorze może ucierpieć jakość obrazu. Ograniczony zasięg na obszarach wiejskich w porównaniu z siecią kablową.
- Rodzaj transmisji DVB-C (Digital Video Broadcasting – Cable) wykorzystuje przewodowe ścieżki transmisji, najczęściej kable koncentryczne lub światłowodowe. Dzięki temu sygnał jest przesyłany bezpośrednio do domu, co zapewnia stabilne i niezawodne połączenie.
- Zalety: Stabilny odbiór niezależny od pogody, przeszkód lub warunków atmosferycznych. Doskonała jakość obrazu i dźwięku z licznymi kanałami, w tym ofertami premium i na żądanie. Niezawodność w regionach miejskich dzięki dostępowi kablowemu. Dodatkowe funkcje, np. na żądanie, udostępniane przez dostawców telewizji kablowej.
- Wady: Koszty abonamentu telewizji kablowej, ponieważ wymagana jest opłata abonamentowa. Ograniczona elastyczność w rozmieszczaniu urządzeń, ponieważ kabel jest podłączony na stałe. Dostępność jest ograniczona do obszarów z istniejącą infrastrukturą kablową, często w miastach.
- DVB-T2 jest idealnym rozwiązaniem dla użytkowników na obszarach wiejskich lub trudno dostępnych, którzy poszukują niedrogiego, elastycznego rozwiązania, jednak z pewną zależnością od jakości sygnału. DVB-C jest odpowiedni przede wszystkim dla użytkowników w miastach, którzy cenią sobie stabilne, wysokiej jakości połączenie bez zakłóceń odbioru, jednak wiąże się to z dodatkowymi kosztami.
