Anty-projekt: co się za nim kryje

Termin antydesign istnieje już od lat 60. ubiegłego wieku. W przeciwieństwie do zasady projektowania „forma podąża za funkcją”, chodzi o złamanie tej zasady

Anty-design: o co w tym wszystkim chodzi

Anti-design to termin odnoszący się do filozofii projektowania, która celowo jest sprzeczna z tradycyjnymi konwencjami i estetyką projektowania.

• Jest to ruch przeciwny do głównego nurtu projektowania, który jest często postrzegany jako prowokacyjny lub wywrotowy. W przeciwieństwie do zasady projektowania „forma podąża za funkcją”, która obowiązuje od końca XIX wieku, chodzi o zerwanie z ustalonymi zasadami.
• Idea anty-projektu pojawiła się w latach 60. i 70. jako reakcja na formalistyczny i komercyjny charakter głównego nurtu projektowania. Anty-projektanci starają się łamać konwencje, kwestionować zasady i znajdować nowe formy wyrażania siebie.
• Często używają niekonwencjonalnych materiałów, kolorów i kształtów, aby celowo wywołać dyskomfort lub dezorientację u widza. Jest to nowa filozofia, która przede wszystkim ma na celu przyciągnięcie uwagi, aby zwrócić uwagę na pewne rzeczy.

Anty-design otwiera nowe perspektywy

Anti-Design może występować w różnych dziedzinach, w tym w projektowaniu graficznym, modzie, architekturze i sztuce, takich jak fotografia architektoniczna. Wpływa również na przykład na projektowanie wnętrz i projektowanie korporacyjne.

• Może również przekazywać wiadomości polityczne lub społeczne i sprzeciwiać się konsumpcjonizmowi lub innym normom społecznym.
• Celem anty-projektu niekoniecznie jest bycie estetycznym. Zamiast tego, podobnie jak w sztuce postmodernistycznej, chodzi o kwestionowanie konwencji i otwieranie nowych perspektyw na projektowanie.
• W pewnym sensie antydesign może być postrzegany jako krytyczna refleksja nad rolą designu w społeczeństwie. Nie chodzi o nic negatywnego ani agresywnego, ale raczej o poszerzenie możliwości projektowania i wyjście poza jego granice.